Tijdens een workshop op het International Permaculture Convergence in Londen dit jaar maakte een Australisch researcher een bedenking bij het implementeren van de zone 5. Ze had al vaak gemerkt dat deze zone niet of nauwelijks werd aangelegd, steeds met argumenten zoals: te weinig plaats, de tuin moet maximaal renderen, enzovoort. Ze bedacht dat, als in ideale omstandigheden iedereen een permacultuurtuin heeft, er dan geen ongerepte natuur meer overblijft omdat niemand het de moeite waard vindt om die zone 5 te respecteren. Helaas ging haar opmerking verloren in het geroezemoes van de workshop, maar ik vond dat ze een punt had.
Bovenstaande tekst werd ons bezorgd door Marc Van Hummelen die actief is met permacultuur in Vlaanderen.
